فاصله

دیگرفاصله ات را نمی ترسم

که ماه از دور زیباتر

ودل ازدور نزدیکتر

ازبخت خوب توچه خوشبخت است

 شعرمن

ستاره پوش شب بی ستاره ها

یاد تو قطب را استوار می کند

 چه رسد به من

که زیرپیراهنم – تورا پوشیده ام

حالا هر کجا که میخواهی برو

من تقدیرم را

بردایره تو نوشته ام

چه زود

چه زود می گذرد لحظه هایمان باهم

              دقیقه های خوش و آشنایمان با هم

تورفته ای ومن این را به چشم خود دیدم

                   میان فاصله ها رد پایمان باهم

تمام فکرمرا این سوال پرکرده

            که فرق میکندآیاخدایمان باهم؟

دعای یک نفره استجابتش دیراست

                    بیا مگرکه بگیرد دعایمان با هم

قبول کن پس از آن روز و آخرین دیدار

             کمی عوض شده حال و هوایمان با هم

برای اینکه بفهمی چه می کشم ای کاش

                   عوض شود دو سه ثانیه جایمان با هم

تنهایی

درک یک عشق پس ازتنهایی

       فهم آغوش تو بعد ازمردن

زندگی رابه عقب برگردان

       به زمانهای بدون تو و من

زندگی را به عقب.... پیش ازدرد

      پیش ازعاشق شدن مادرغار

پیش زا آوار شدن باگریه

     روی بی طاقتی هردیوار

عهدپارینه ترازسنگ شدن

     عصر پاییزترازبارانها

موسم گم شدن ادواری

     توی دیوانگی انسانها

زندگی نسخه ای از بایدهاست

     ما به تکرارشدن محکومیم

ما به بیمارشدن معتادیم

    ما فرآیند دمی مسمومیم

زندگی فهم تبرهای بزرگ

   زندگی مهلت خونخواهی بود

هیچ کس جرات پرواز نداشت

   زندگی مرگ دوتاماهی بود

زمستان

اینجا بدون توتمام روزها مرده ست

                                 تقویم رویای تو را ازطالعم برده ست

اینجا زمستانها خدا تا صبح می بارد

                         ازدوریت قد قامت باران زمین خورده ست

پرواز کن ازازدحام بی قرارری ها

                  آزاد کن آغوشهایی را که سرخورده ست

من بی تو نه دنیا بدون تو نمی ماند

           باوربکن روح غزلها بی تو آزرده ست

یوسف شو ازخواب زلیخا بزن بیرون

    تعبیر کن هدیان لبهایی که پژمرده ست

بغض

پشتم خالی چشمهایم آبستن باران و گلویم پر ازبغضی نشکسته

جای خالی ات را هرروز بیشتر ازروزقبل احساس می کنم و نمیدانم

جواب دلم رو که مدام بهانه تو را میگیرد چه بدهم؟هیچی برایش

معنی ندارددلم هنوزمنتظرامدنت را میکشد و من هرلحظه در خلوت

خود بیشترمی شکنم واشک را نه بر روی گونه هایم که در دل جاری میکنم

خدایا

عیبهایم را می پوشانی و دستهای گناهکارم را

میگیری و ازمرداب گنا و تباهی نجاتم می دهی

می دانم که روسیاه و گنه کارم و هرکس جزتو

بود تابه حال آبرویی برایم نمانده بود می دانم

هزار بار توبه شکستم اما هنوز به لطف و کرم تو

امید دارم خدایا دستهایم را بگیرو به من قدری

عطا کن که نفس اماره ام را به زانو در آورم

عطرگل

یاد تو چون عطرگل است که پیچیده در فضای

جسم و روحم گویی دستهای یخ زده ام را با

خورشید پیوند می دهد دستهای گرم و مهربان

تو من امروز در آغوش تو از یاد بردم تمام

غمهای دیروز و امروزم را مهربانم بگذر در

کنا تبسم شیرینت از خاطرببرم تمام تلخی های

روزگا را آه مادرم

فاصله

می دانم میان من وتو بیشترین فاصله حکمفرما

است می دانم میان من وتو از زمین تا آسمان

فرق است ای کاش می شد تمام این فرقها و

فاصله را نادیده گرفت ای کاش برای عشق

ورزیدن و دوست داشتم هیچ قاعده و قانونی

نبود ای کاش تمام حصارها شکسته شودتا تو

را تنها درپرچین خیالم نجویم که توهرلحظه و

هر جابامنی

بیا

بیا که زورق شکسنه وجودمان در ساحل

انتظار به گل نشسته است و چشمهای خسته

ما تورا می جوید بیا که جزتو فریادرسی نمی بینیم

و دلهای بی قرارمان دیگرتاب انتظار را ندارد

بیا که عطروجودت ماراسرمست ازعدالتت کند و

بی قراری مارا قراری ببخشد بیا تا تمام گلهای نرگس

را فرش راهت کنیم که جز تو دیگرامیدی نداریم

یاد

می دانم که ازهم دوریم و میانمان فاصله است

 می دانم بین من وتو دیواریست به بلندای آسمان

امابرای با هم بودن نیازی درکنارهم بودن نیست

تو یادم کنی و نکنی من به یادت هستم همانقدر که

دلهایمان پیش هم باشد کافیست بگذار فاصله ها خود

را به این جدایی ها دلخوش کنندوقتی دلهایمان باهم است

خیالی نیست

می ترسم

می ترسم از آن روزی که یادت درخاطرم پر

شود و جز تو نگدارد یادکسی کنم می ترسم از

آن روزی که تمام دفترخاطراتم راپرکرده باشی

و آنقدر پررنگ باشی کخه خاطرات دیگرم ازقلم

بیافتند می ترسم ازآن روزی که یادت خاطره هایت

. عطروجودت تمام خانه ام را پرکرده باشد وتونباشی

قاب چشمانم

تو که خواب را از من ربوده ای بیا سری به

چشمهای بی قرار و بی خواب من بزن بیا در

قاب چشمهانم تا ببینی بی تو خواب نیزاز من

گریزان است ای که یادت در ذهن خسته ام هویدا

است بیا تا شاید نگاه آرامت طوفان چشمهای منتظرم

را فرو نشاند ومن تو را درکنار خود احساس کنم

نمی خواهم تمام دفتر عمرت را پرکنم مرا چون نقطه ای

کوچک جایی به روی دفترخاطراتت بنشان که همیشه

باشم هرچند کمرنگ و کوچک

آخه دارم از رفتن بدجوري گُر ميگيرم ...

دعا كنم كه اين نفس،تموم شه تا سپيده ...

كسي نفهمه عاشقت، چي تا سحر كشيده ...

اين آخرين باره عزيز،دستامو محكمتر بگير ...

آخه تو كه داري ميري،به من نگو بمون نمير ...

گاهي بيا يه باغ سبز،درش بروت بازه هنوز ...

من با تو سوختم نازنين،باشه برو با من نسوز ...

اگه يروز برگشتي و گفتن فلاني مرده ...

بدون كه زير خاك سرد حس نگاتو برده

گريه نكن براي من قسمت ما همينه ...

دستامو محكمتر بگير لحظه ي آخرينه ...

اين آخرين باره عزيز،دستامو محكمتر بگير ...

آخه تو كه داري ميري،به من نگو بمون نمير ...

گاهي بيا يه باغ سبز،درش بروت بازه هنوز ...

من با تو سوختم نازنين،باشه برو با من نسوز ...

برام دعا كن عـــــــــشــــــــــق من ...

باید تورو پیدا کنم شاید هنوز هم دیر نیست

تو ساده دل کندی ولی تقدیر بی تقصیر نیست

با اینکه بی تاب منی بازم منو خط میزنی

باید تورو پیدا کنم تو با خودت هم دشمنی

کی با یه جمله مثل من میتونه آرومت کنه

اون لحظه های آخر از رفتن پشیمونت کنه

دل گیرم از این شهر سرد این کوچه های بی عبور

وقتی به من فکر میکنی حس میکنم از راه دور

آخر یه شب این گریه ها سوی چشامو میبره

عطرت داره از پیرهنی که جا گذاشتی میپره

باید تو رو پیدا کنم هر روز تنها تر نشی

راضی به با من بودنت حتی از این کمتر نشی

پیدات کنم حتی اگه پروازمو پرپر کنی

محکم بگیرم دستتو احساسمو باور کنی

پیدات کنم حتی اگه پروازمو پرپر کنی

تو ساده دل کندی ولی تقدیر بی تقصیر نیست

 آندم که با تو باشم محنت و غم سر آید

                                         وآن شب که بی تو باشم جانم ز تن بر آید

                              پیش تو دل نهادم ای فتنه ی دل و جان

                    تا از بلای عشقت ما را چه بر سر آید

  دارد شکایت ای گل دل بی نهایت از تو

                              اما به دل نیارم هرگز شکایت از تو

                                                   افتد ز پرده بیرون راز نهفته آخر

                                       دل پر شکایت از غم لب پر حکایت از تو

 گل من کجایی؟کجایی.....

                    تا به کی همچو گل بی وفایی

                                   بیا و ز رفیقان جدا شو

                                          که آتشم بر جگر زد جدایی...

 سراب

رسمش نبود عزیز دل
                       

                 بری و تنهام بزاری
                  

                                من موندم و خیال تو
         

                                             با رویا های بی كسی
                       

                                                     دل نگرون و بی كسم 
                                      

                                                                    توی شبهای مهتابی
                                                     

      اشفته حال منتظرم 
           

                        تا تو بیای از تاریكی
              

                                       نگاه بارونی من
                        

                                       همیشه چشم به در داره
                        

                                                                 تا تو بیای ازتاریكی

                                                                    بگی تو هم دوستم داری
  

                                                                                          غرق توهم شده ام
 

   تو این دنیای كاغذی
   

                               سخت شده زندگی برام
                         

                                             تو باتلاق سردرگمی
 

عشق یعنی خواستن له له زدن                                                

        عشق یعنی سوختن پر پر زدن                                 

               عشق یعنی جام لبریز از شراب         

                     عشق یعنی تشنگی یعنی سراب

                            عشق یعنی لایق مریم شدن

                                  عشق یعنی با خدا همدم شدن

                                          عشق یعنی لحظه های بی قرار

بنام تنها خالق هستي

بنام او كه زيباست و دوستش دارم

عشقی جدا از معشوق

روزی شیوانا پیر معرفت یکی از شاگردانش را دید که زانوی غم بغل گرفته و گوشه ای غمگین نشسته است . شیوانا نزد او رفت و جویای حالش شد . شاگرد لب به سخن گشود و از بی وفایی یار صحبت کرد و اینکه پسر مورد علاقه اش به او جواب منفی داده و پیشنهاد ازدواج دیگری را پذیرفته است . شاگرد گفت که سالهای متمادی عشق پسر را درقلب خود حفظ کرده بود و با رفتن پسر به خانه کسی دیگر او احساس می کند باید برای همیشه با عشقش خداحافظی کند .

شیوانا با تبسم گفت :"اما عشق تو به پسرک چه ربطی دارد !؟"

شاگرد با حیرت گفت :"ولی اگر او نبود این عشق و شور و هیجان هم در من نبود!؟"

شیوانا با لبخند گفت:"چه کسی چنین گفته است . تو اهل دل و عشق ورزیدن هستی و به همین دلیل آتش عشق و شوریدگی دل تو را هدف قرار داده است . این ربطی به پسرک ندارد . هرکس دیگر هم جای پسر بود تو این آتش عشق را به سمت او می فرستادی . بگذارپسرک برود این عشق را به سوی پسر دیگری بفرست . مهم این است که شعله این عشق را در دلت خاموش نکنی . معشوق فرقی نمیکند چه کسی باشد!اگر پسرک رفت با رفتنش پیغام داد که لیاقت این آتش ارزشمند را ندارد . چه بهتر بگذار او برود تا صاحب واقعی این شور و هیجان فرصت جلوه کری و ظهور پیدا کند !به همین سادگی !

دوچیز را هرگز فراموش  مکن

خدا را                                                                                                 مرگ را

دوچیز راهمیشه فراموش کن

  به کسی خوبی کردن                                                                    کسی به تو بدی کردن

در مجلس وارد شدی زبان نگهدار

                        سرسفره حاضرشدی شکم نگهدار

                                                     در خانه ای وارد شدی چشم نگهدار

                                                                                      در نمازایستادی دل نگهدار

دنیا دو روز است : یک روز با توست مغرور مباش یک روز علیه توست صبور باش هردو پایان پذیراست.

به چشمانت بیاموز که هرکس ارزش دیدن ندارد

به دستانت بیاموز که هرگلی ارزش چیدن ندارد

نثر ادبی از محمد رضا مهدیزاده                            ترانه عاشقی

حتی اگرابرهای لجباز کنار نروند حتی اگر ماه از خواب بیدار نشود و خورشید در افق راه نرود باز هم آسمان را دوست دارم حتی اگریک سیاره هم درمنظومه شمسی نداشته باشم حتی اگریگ ستاره هم به من چشمک نزند و نتوانم پرهای جبرئیل را لمس کنم باز هم آسمان را دوست دارم صبح تا غروب در ایوان کوچک خانه ام می نشینم و به عطرهای سربه زیری زل می زنم که از کنار درختان رد می شوند و نام تو را زمزمه می کنند.

تا وقتی تلفظ نام تو را ازیاد نبرده ام این دفتر فرسوده پیش رویم گشوده خواهد ماند تا وقتی باران می بارد تا وقتی رودخانه ای که در قلبم جاری ست به دریای دستان تو می ریزد تا وقتی شمها روی تاقچه اتاقم روشن است و پروانه ها ترانه عاشقی را بلدند این دفتر فرسوده را پراز شعرهای ناب خواهم کرد شعرهایی که بانام توآغازشوند.

بگذار به همه باغهای جهان سفر کنم و شاخه شاخه گلهای سرخ را برایت بچینم بگذار با تو گل بگویم و عشق بشنوم بگذار یک بار دیگر در کلاچای با تو چای بنوشم و از قاصدکی که فردا خواهد آمد حرف بزنم بگذار پرستوها و سهره ها از سرانگشتانم به سمت تو پربگیرند بگذار این شاخه خشکیده انجیر با دستهای خیس تو شکوفه کند.

چقدر سخت است شاعر خیابان ولی عصر بودن چگونه این همه درخت این همه برگ سبزعاشقی را بسرایم؟ چقدر سخت است دنبال کلمات  تازه از پنجره اتوبوس بیرون را نگاه کردن ودر جوی های بی آب به جستجوی دریا رفتن چقدر سخت است آدمکهای برفی را فراموش کردن و پیراهن بهار را پوشیدن چگونه بدون عینک و خودکار دل تنگم را برایت معنا کنم ؟

تنهاتر

کنایه

خدایا

بیا

خواب بودم

آفتابی

تعبیر

روزی می آیی

خدایا